LOVE AS I KNOW IT.

For what is love that hath any boundaries and ceases to be, in adversity, 
Love is that divine bond that strengthens with transcendental eternity.

That which is love, will not know fear, like a flickering and yet adamant flame, it survives every shredding storm.
It rebels in smothers, revels in vanquish and misery and defies every norm.

It is love,when your soul is soaked in  the name of the beloved.
Your mind is entranced and the body responds to the cadence
Of the perennial music that is embedded deep in your heart
The solitude is filled with endearing presence, deep conversations sans language and untold magical secrets; 

Secrets of the heart; which speak through the eyes and don't need to be heard. Secrets that hold the key to unlocking the universe.

Indeed that is love that sows itself to spread around;
Inspires in its exuberance and enlivens one and many
Is also envied, battled, scarred but still lives and breathes and dreams;
If only, for just another moment with the precious.
When that moment becomes life and 
Life collapses into that moment of being
It is Love as I know it.
It is love unbridled, expansive and freeing.

ਇੰਤਜ਼ਾਰ

ਤੇਰੇ ਇਸ਼ਕ਼ ਦਾ ਦਿਲਾਸਾ ਮੇਰੇ ਵੇਹੜੇ, ਵਿਚ ਰੋਸ਼ਨ ਸੀ

ਸੂਰਜ ਦੀ ਤਰਹ, ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅੱਗ

ਸ੍ਯਾਹ ਰਾਤਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂ ਲਕੋ ਲੈਂਦੀ ਸੀ,

ਹਿਜਰ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਵੀ ਮਿਠੇ ਜਹੇ ਹੌਲ

ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ, ਤੇ 

ਕਲ੍ਲੇਯਾਂ ਰਹ ਕੇ ਵੀ ਮੈਨੂ ਤੇਰੇ ਆਉਣ ਦਾ ਸਦਕਾ ਦੇਂਦੇ

ਮੇਰੇ ਸੇਹ੍ਮੇ ਹੋਏ ਕਲੇਜੇ ਨੂ ਠੰਡ ਤੇ 

ਮੇਰੇ ਮਥੇ ਦੀਆ ਲਕੀਰਾਂ ਨੂ ਇਕ ਹਲਕੀ ਜੇਹੀ ਛੋਹ

ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੁਖ, ਅਸ਼ਕਾਂ ਤੋ ਬਿਨਾ ਹੀ ਪਿਗਲ ਪੈਂਦੇ

ਪਰ ਸ਼ਾਯਦ ਤੈਨੂ ਇਹ ਵੀ ਰਾਸ ਨੀ ਆਯਾ

ਇਕ ਚਿਠੀ ਮੇਰੇ ਨਾ, ਇਕ ਦਿਨ ਜਦ ਤੂ ਭੇਜੀ

ਤੈਨੂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਤੇ ਤਰਸ ਨੀ ਆਯਾ

ਅੱਡ ਰਹ ਕੇ ਵੀ ਜੇ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਇੰਤੇਜ਼ਾਰ ਚ ਖੁਸ਼ ਸਾਂ

ਮੇਰੀ ਆਖਰੀ ਖੁਸ਼ੀ ਵੀ ਤੂ ਮੈਥੋਂ ਖੋ ਲਯੀ

ਅੱਜ ਵੀ ਜਦੋਂ ਡਾਕਿਯਾ ਬੂਹੇ ਅੱਗੋਂ ਲੰਗਦਾ ਹੈ

ਮੇਰੀ ਰੂਹ  ਕਮਬ ਜਾਂਦੀ ਏਹ

ਭੁਲ ਜਾਂਦੀ ਏਹ ਕੀ ਹੁਣ ਇਸ ਬੰਜਰ ਮਕਾਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨੀ ਵੱਸਦਾ

ਓਹ ਚਿਠੀ ਆਯੀ ਸੀ ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਡੋਲੀ ਉਠ ਗਈ ਸੀ

ਮੇਰੀ ਡੋਲੀ ਇਕ ਸਫੇਦ ਚੱਦਰ ਚ ਲਿਪਟੀ ਹੋਯੀ

ਲੋਕਾਂ ਦਿਯਾ ਅਖਾਂ ਚੋ ਵੱਗਦੀ ਹੁਮ੍ਦੁਰਦੀ ਦੇ ਨਾਲ ਰੁਕ੍ਸਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਗਯੀ

ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਅੱਜ ਵੀ ਡਰਦੀ ਏਹ

ਤੇ ਸ਼ਾਯਦ ਅੱਜ ਵੀ ਭਟਕਦੀ ਕਯੋਂਕਿ ਤੈਨੂ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਏਹ

 - ਅਮ੍ਰਿਤਾ ਸਿੰਘ

WHY

Sometimes the "why" stays as remnant of an ugly charade of life, peeking a look at you, every now and then. The why of the how; moments turned out as they did;

The mystery forever holds in its underbelly;

A secret which is damned either way.

Sometimes it does a flash of reality and dawns;

To make peace with what had passed and to find His will.

But still sometimes the prodding gets better of me

while other times light shines at Thee.

Sometimes I decide to explore the "why"

And at times the potential of the revelation terrifies me.

A flood of bygone misery; it shall be, or a gleaming saving grace.

I wonder, if time will tell, or heal this need to know why

I wonder if I ought to, shouldn't, must or cannot try.

Maybe I will wait to cast in stone what I want..

Maybe I will, Maybe I won't.

Unforgiving pace of  "Time" will shield me from knowing what I dread knowing.

And it will maybe tell me to rejoice in this blind spot

I don't know.

Terribly, Unobtrusively Human